Αυτό θα μπορούσε να αποτελεί δοκίμιο περί κριτικής αλλά δεν θα τολμούσα να έχω φιλοδοξίες δοκιμιογράφου . Άλλο πράγμα το δοκίμιο περί κριτικής και άλλο δεινό η ευτέλεια της ζωής μου που αρκείται σε μια εκ του σύνεγγυς βιωματική στομαχοπάθεια.
Πάντως , μεταξύ μας , κάθε κριτική προσέγγιση κειμένων , στην αναζήτηση για το ακέραιο και το αληθές , θα πρέπει να μην αγνοεί τα πραγματικά γεγονότα.Είναι αυτά και οι δυναμικές συσχετίσεις τους με την πιό ωμή καθημερινότητα που αποκαλύπτουν για κάθε έργο , για κάθε κείμενο , την επίδραση της ωχράς σπειροχαίτης των διαπροσωπικών σχέσεων , του φιλικού ( με ή χωρίς εισαγωγικά ) περιβάλλοντος .
Οι παραινέσεις των ειδημόνων για "επικέντρωση στα κείμενα" ενέχουν και μάλιστα συχνά εκ του πονηρού αποστειρωτικές προθέσεις , χρήση φαινόλης και βαρέος ύδατος για την θεραπεία μιας ασθένειας ανίατης που μας κατατρύχει όλους , ακόμα και αν δεν θέλουμε να το ομολογήσουμε . Με λιτανείες ξορκίζουμε τη Yersinia pestis μας και με πολιτικά ορθές ασπιρίνες φιλοδοξούμε να θεραπεύσουμε τη σπειροχαίτη .
Βλέπουμε συμ-πτωματικότητες , ενώ θα έπρεπε να συμφιλιωθούμε με τη πτωμαίνη.
Έτσι εκτελούμε ( δια της κριτικής ) έργα , δήθεν ακέραιοι και ανεπηρέαστοι , ενώ εν τω βάθει ουρλιάζει μέσα μας το κτήνος.
Ας συμφιλιωθούμε τουλάχιστον με το minimum , η αιτία της πανούκλας δεν ήταν τα ποντίκια αλλά οι ψύλλοι και η αιτία της ανεπάρκειας μας τούτο το ενοχλητικό πράγμα που βακχεύεται ανίατο μέσα μας.
Πάνω σε μια από τηλεφώνου συζήτηση με το Λύκο
